Dalawa Sa Dalampasigan

"Parati kang nasa isip ko."

Yun ang bumasag sa ilang minutong katahimikan namin ni Ruben. Pareho kaming nakahiga sa tabing dagat. Pareho kaming walang saplot. Di ko akalaing sa ganito hahantong ang araw na 'to.

Nagsimula ang araw sa mga karaniwang kong gawain. Gigising ng maaga, ihahanda ang mga lambat at bangka at papalaot para mangisda. Bago tumirik ang araw, nakabalik na kami dala-dala ang mga huli namin. Ganyan ang buhay ko, buhay ng isang mangingisda.

Mangingisda si tatay kaya yon na ang kinamulatan kong gawain. Halos dalawampung taon ko na ginagawa ito. Malamang yung mga magiging anak ko, ganito din ang kababagsakan. Sana hindi.

Hindi ko nga alam kung bakit pa ako nandito. Ilang beses ko nang inisip na lumayo, magbagong buhay sa Maynila. Maraming nagsasabing malayo ang mararating ko. Mautak naman daw ako at may hitsura pa. Sabi nila, sa tindig at gandang lalaki ko, puwedeng-puwede daw akong lumabas sa pelikula. Sa kakasabi nila nun, minsan napapaniwala na tuloy ako. Natatawa na lang ako.

Pero gustuhin ko mang umalis, di ko magawa. May edad na si tatay, at may sakit. Kaming dalawa na lang kaya di ko siya puwedeng iwanan. Ganyan talaga ang buhay.

Padaong na ang bangka nung nanlaki ang mga mata ko. Natanaw ko ang isang pamilyar na mukha! Di ako makapaniwalang nagbalik siya. Nandito ang kababata ko, ang matalik kong kaibigan, si Ruben!

Di ko maipagkakailang siya yon. Matangkad, malapad ang mga balikat at braso, at pogi pa rin tulad ng dati. Tumalon ako mula sa bangka at tumakbo para salubungin siya.

"Ruben! Pare, akala ko nakalimutan mo na kami!" unang bati ko sa kanya.

Yon talaga ang paniniwala ko. Akala ko talaga di ko na siya muling makikita. Hindi ko siya masisisi kung sakali, matapos ang mga pangyayari noon.

Apat na taon na ang nakakaraan. Diyes y sais kami pareho ni Ruben. Matapos ang trabaho sa umaga, mahilig kaming mamasyal at magdiskubre ng mga isla. Dahil kami lang dalawa, nakaugalian na naming maligo at magpahinga sa buhangin ng hubo't hubad

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip namin noon. Dala siguro ng hilig naming sumubok ng mga bagong bagay sa murang edad na yon. Nangyari ang di inaasahan.

Minsang magkatabi kaming nakahilata sa tabing-dagat, bigla na lang akong pinatungan ni Ruben at pinaghahalikan sa leeg at labi. Sinubukan kong pumiglas pero tinigilan ko na nung nasarapan ako sa ginagawa niya. Nakaramdam kami pareho ng kakaibang init na noon lang namin naranasan. Nauwi ang halikan sa tsupaan, tapos sa uringan.

Sa mga susunod na araw, naulit nang naulit ang tagpong yon. Lalo akong nasabik sa kanya. At pag kami na lang dalawa, parang hayok na hayok kami para sa katawan ng bawat isa. Ang tingin ko sa kanya, higit na sa isang kaibigan. Di ko alam kung tamang sabihin ito, pero nahulog na ang loob ko sa kanya. Inibig ko na siya.

Hinding-hindi ko malilimutan ang mga araw na yon. Para sa akin, yon ang pinakamaliligayang araw na naransan ko. Kaso, panandalian lang pala ang langit na yon.

Nasa kalagitnaan kami ng pagtatalik sa tabing dagat nung biglang napadaan ang isang bangka, sakay ang mga kakilala naming mangingisda. Huling-huli kami sa akto. Pag-uwi namin, bugbog sarado kami sa mga tatay namin. Sa gitna nun, inatake si tatay. Mula nun, di na siya nakakagalaw ng normal kaya parati na lang siya sa bahay.

Naglayas si Ruben pagkatapos nun. Walang nakakaalam kung saan siya nagpunta. Gustuhin ko mang umalis din, hindi ko magawang iwanang nag-iisa si tatay. Napilitan akong tiisin ang kahihiyan para lang alagaan siya. Ang lungkot ko noon, hindi lang dahil sa iskandalo kundi pati sa pagkawala ni Ruben, ang pinakamamahal kong kaibigan.

Mabuti na lang nagsawa din ang mga taumbayan na pag-usapan kami. Nais ko mang sabihing bumalik na sa normal ang lahat, di pa rin maaalis ang naging lamat sa mga katauhan namin ni Ruben. Ngayong nandito siya ulit, tila nabuhay muli ang ala-ala ng mga pangyayaring yon.

Napansin ko ang mga kakaibang tingin at bulung-bulungan ng mga tao sa paligid. Naisipan ko tuloy na yayain siyang mamangka sa ibang isla para doon kami makapag-usap.

Hindi ko alam kung nalimutan ko lang o sadyang pinaglaruan ako ng tadhana. Di ko namalayang dinala ko siya sa maliit na isla kung saan nangyari ang lahat.

"Sa lahat naman ng mga lugar, dito mo pa ako dinala," nakangiting sabi ni Ruben.

"Pasensya ka na. Binaon ko na kasi sa limot lahat ng mga naganap noon. Para sa akin, pare-pareho na ang hitsura ng mga isla. Lipat na lang tayo."

"Hindi na. Ayos lang dito. Maraming masasayang ala-ala dito."

"Pero dito din tayo nahuli..."

"Huwag na nating pag-usapan yon! Hindi ka ba masayang makita ako?"

"Siyempre! Bakit ka nga pala napadalaw? Pero bago yan, saan ka ba nanggaling?"

"Nangibang bayan lang ako. Nakahanap ako ng trabaho doon. Mabait yung naging amo ko, pinag-aral ako at tinulungan akong mag-apply sa pagsi-seaman. Ang magandang balita, natanggap ako."

"Ayos!"

"Kaya ako nandito, para magpaalam kina nanay at tatay. Pati na rin sa iyo. Malamang di na ako makakabalik."

Dahil nawala si Ruben ng matagal na panahon, akala ko bale wala na para sa akin ang sinabi niyang yon. Naramdaman ko ulit yung sakit. Parang gusto ko siyang pigilan. Pero hindi na ako nagsalita. Hindi ko rin pinakita ang tunay na nararamdaman ko.

"Ganun ba? Sige ka, wala ka nang makikitang lugar na kasing ganda nito," sabi ko.

"Tama ka diyan. At hindi ko na magagawa ito..."

Mabilis siyang naghubo't hubad. Tumambad muli sa harap ko ang katawang parati kong napapaniginipan, at pag gising ko basang-basa na ang salwal ko... ang maskulado niyang dibdib, ang bukol-bukol niyang tiyan, ang malalapad na hita, ang makapal niyang bulbol at ang mahaba niyang ari.

"Hoy! Tara na! Ligo na tayo!" sabi niya, saka takbo sa tubig.

Natauhan ako. Agad akong nagtanggal ng damit at sumunod sa kanya. Para kaming mga bata na naglalaro at nagkukulitan sa tubig. Bumalik na naman ang mga maliligayang araw namin noon.

Nung mapagod kami sa paglangoy, humiga na kami sa buhangin. Tahimik lang kaming nakatingala sa langit.

"Alam mo, nung umalis ka... parati kang nasa isip ko," sabi ko.

Tumagilid siya para humarap sa akin. Sinuyod ng mga mata niya ang buong katawan ko. Tapos dinantay niya ang isang kamay niya sa dibdib ko.

"Ako din..." sabi niya.

Akmang lalapit siya para halikan ako nung napaupo ako para umiwas. Umupo din siya.

"Huwag na nating ibalik ang nakaraan..." sabi ko.

"Naintindihan ko. Pasensya ka na, nangulila kasi ako sa iyo."

Di ko alam ang isasagot. Pilit ko mang pigilan ang mga luha ko, agad itong tumulo. Hindi ko namamalayang humihikbi na ako.

"Mahal kita, Ruben. Mali man sa paningin nila, mahal kita."

"Alam mo, pare, huwag na nating problemahin ang mga nangyari noon. Ang mahalaga magkasama tayo ngayon. Masayang-masaya ako dahil hindi pa rin nagbabago ang nararamdaman natin sa isa't isa."

Napangiti ako sa sinabi niya. Lumapit si Ruben at hinalikan ang pisngi kong puno ng luha. Nagkatinginan kami ng saglit. Saka naglapat ang mga labi namin.

Napahiga ako sa buhangin. Pumatong siya sa akin. Tuloy ang halikan hanggang dumiin na ito. Pati mga dila namin nag-eeskrimahan na rin.

Hinimod ko ang matigas niyang likod. Ang dalawa naming siksik at maskuladong katawan, nagkakaskasan na. Buhay na ang mga titi namin.

Bumaba ang mga labi niya sa dibdib ko. Sinusop niya ang mga utong ko. Halos sabunutan ko na ang buhok niya sa tindi ng naramdaman ko.

Tapos bumaba siya sa titi ko. Tsinupa niya ito. Taas-baba siya dito hanggang todo tigas na ako.

"Ang laki talaga ng sa iyo, ang sarap kainin!" sabi niya.

Natawa ako. Ilang beses niyang sinubukang lunukin ang kabuuang yon hanggang mabilaukan siya. Hindi niya nakayanan, mahaba talaga yung akin.

Tinulak ko siya para siya naman ang humilata at ako naman ang mangromansa sa kanya. Panay ang ungol niya. Para akong hayop na sabik na sabik sa katawan niya. Dinilaan ko lahat... leeg, kili-kili, tagiliran, pusod, singit, hita hanggang makarating ako sa matigas niyang titi. Tsinupa ko ito.

"Pasukin mo ako," sabi niya matapos ang ilang minuto.

Nagpalit siya ng puwesto. Lumuhod siya saka sinandal niya ang mga kamay niya sa isang malaking bato. Tapos inusli niya ang puwet niya sa akin. Habang ginagawa niya yon, sinalsal ko ang titi ko para ihanda ito. Nung nakapuwesto na kami, dahan-dahan kong ipinasok ang titi ko sa butas niya.

"Ang sikip!" sabi ko.

"Apat na taon nang walang pumapasok diyan kaya di na sanay. Para lang sa iyo ang butas na yan," sabi niya habang tinitiis ang pagpasok ng titi ko.

Nanigas ang kalamnan niya, nasasaktan. Tinuloy ko lang hanggang maisagad ko na ang kabuuan ng titi ko. Saka ako kumadyot.

"Ayos ka lang, pare?" tanong ko.

"Sige lang, masakit... pero masarap."

Dire-direteso lang ako sa pag-uring. Alam ko namang masasanay din siya. At yun nga ang nangyari. Umuungol na siya ngayon. Lalo ko tuloy binilisan.

"Malapit na ako!" sabi ko.

"Huwag mong ihugot! Magpalabas ka sa loob ko. Para maibaon kita sa pag-alis ko!"

Di nagtagal, nagpaputok na rin ako. Ramdam ko ang pagkalat ng tamud ko sa loob ng masikip niyang butas. Saka ko ito hinugot. Bago pa ako makabawi, tinulak ako ni Ruben hanggang nakahilata na ako sa buhangin.

"Ako naman!" ngiting sabi niya.

Inangat ko ang mga hita ko habang nagsasalsal siya. Hindi na siya nagsayang ng oras at ipinasok niya agad ito sa puwet ko. Kitang-kita ang pagkahayok sa mukha niya.

Halos mapasigaw ako sa sakit. Pero diretso lang siya. Ilang sandali pa, kumakadyot na siya.

"Ang sarap mo, pare! Ang sarap mo!" sabi niya habang umuuring.

Nasanay na ang puwet ko sa sakit. Lumulutang na ako ngayon sa sarap. Sinabayan ko ang pag-uring niya ng pagjajakol.

Dahil sa sobrang libog ko, nilabasan ulit ako. Ang lakas pa rin ng putok kahit pangalawa ko na. Marami pa. Napuno ang dibdib at tiyan ko ng sarili kong tamud.

"Ayan na ako!" sabi ni Ruben.

Hinugot niya ang titi niya't jinakol ito. Pinaulanan niya ako ng tamud. Naghalo na ang katas naming dalawa sa ibabaw ng katawan ko.

Nung nakaraos na siya, dinilaan niya ang mga tamud sa dibdib at tiyan ko. Saka niya kinain ito. Tapos naghalikan ulit kami. Nalasahan ko pa rin ang natitirang tamud sa bibig niya.

Matagal kaming naghalikan at nagyakapan sa buhangin bago muling naligo sa dagat.

Matapos ang malungkot na paalamanan, umalis na si Ruben. Wala na akong nabalitaan mula sa kanya pagkatapos nun.

Ilang buwan pa ang lumipas, pumanaw na si tatay. Nakipagsapalaran din ako sa Maynila at sinuwerte naman ako. Doon ko din nakilala ang babaeng napangasawa ko. Nung naging lalaki ang panganay namin, agad ko siyang pinangalanang Ruben. Ewan ko ba. Hanggang ngayon, di ko pa rin talaga maalis sa utak ko ang nakaraan.